Je hebt in zoverre gelijk dat er veel mensen geweest zullen zijn die keken om Eberhard te zien huilen. Ja, zo zijn mensen. Er zijn er, en ik weet het van dichtbij, die naar de begrafenis van een wildvreemde gaan, omdat je dan zo lekker kunt huilen! En ik vind het best om dit emotie-tv te noemen.
Ik kende die uitdrukking nog niet, maar ik denk dat ik bijna elke avond naar zo iets kijk. En dan ben ik op de juiste momenten aangedaan, vrolijk, of kwaad. En dan voel je mee met mensen die je helemaal niet kent, maar waarmee je de ellende of de vreugde kunt delen, al is het maar op de buis.
Dit werkt overal goed, niet alleen in Nederland. En heel Amsterdam zat vast mee te huilen met Eberhard. Nou, daar is niets mis mee, vind ik. Want nadat je je tranen hebt gedroogd, ben je gelukkig met wat jij nog hebt, en dat doen de mensen veel te weinig!!
En ja, ik vond het een goed interview. Ten eerste omdat de journaliste alle vragen stelde die ze zich had voorgenomen en dus professioneel bleef. En ten tweede omdat Eberhard geen gebruik maakte van zijn ziekte om daardoor een zielige man gevonden te worden. Wie er zo over dacht, heeft het niet begrepen. Eberhard bleef Eberhard en Amsterdam heeft dat wel door.