Beste F1 en Max fans,
Hieronder helaas enkele dagen later dan dat de bedoeling was, mijn ervaringen vanaf vertrek t/m de race op zondag :
De GP van Oostenrijk (vervolg).
Na inmiddels te zijn bijgekomen van een ongeveer twee en een half duizend km lang retourtje Red Bull Ring (bij Spielberg), dan mu toch, zij het met enige vertraging het beloofde verslagje.
Ondanks dat ik een vervend sportliefhebber ben had ik niet verwacht nog eens live een Formule-1 race l te kunnen aanschouwen, maar het toeval wilde dat mijn zoon (Erik), via een prijsvraag van Vodafone, twee tickets voor de Max Verstappen tribune in Oostenrijk had gewonnen (waarde van € 275,= per stuk). Maar ja, dat was natuurlijk maar een deel van alle te maken kosten. Na enig rekenwerk kwamen we tot de conclusie dat ons budget het wel toeliet en op het laatste nippertje wisten we een hotelkamer te boeken in Graz (70 km afstand van Spielberg richting Hongarije). Dat had niet veel later moeten gebeuren, want het was zo ongeveer het laatste hotel waar nog een kamer vrij was, voor de rest was letterlijk alles volgeboekt. Dat was na het mazzeltje van zoonlief dus voor de tweede maal geluk hebben.
Terzijde: Had ik vooraf mogen kiezen, dan zou ik als motorsportliefhebber voor de TT van Assen hebben gekozen, die werd toevallig óók datzelfde weekend verreden. Maar, omdat ik altijd wel in de formule-1 geïnteresseerd was én ik zoals veel anderen sinds de komst van Verstappen junior de F1 met extra belangstelling volg, was enig aandringen van zoonlief voldoende me over de streep te trekken zodat we samen de, toch wel wat lange autorit gingen maken.
Waarom de auto en niet met het vliegtuig? Twee redenen: inde eerste plaats mijn vliegangst, maar zélfs al zou ik daar geen last van hebben, wat begin je in Oostenrijk zonder auto? Helemaal niets.
Pech: De avond voor ons vertrek reed ik op mijn motor naar mijn bridgeclub waar ik (bijna aangekomen) door overmacht een nogal ongelukkige val maakte. Daar lag ik dan, met 240 kg bovenop me. Enfin, hectiek en terwijl omstanders de motor van me aftrokken dacht ik bij mezelf, ‘dag Oostenrijk, mijn arm is gebroken’. Iemand parkeerde mijn motor op een veilige plek waarna ik (nogal moeizaam) bij mijn bridgeclub naar binnen liep waar men meteen een ambulance voor me wilde bellen. Dat zag ik op dat moment niet zitten omdat ik ondanks hevige pijn aan mijn linker arm deze nog wel enigszins kon bewegen. Ik begon te hopen dat deze tóch niet gebroken was, daarom géén ambulance gebeld maar wél mijn zoon die me samen met zijn vriendin met de auto kwam ophalen. Vervolgens reed vriendin mij in de auto naar de eerste hulp voor een foto en pakte Erik mijn motor waarmee hij eveneens naar de eerstehulppost reed.
Uiteraard duurt het maken van een röntgenfoto in zo’n geval al snel zo’n twee tot drie uur (in ieder geval in de grote steden), maar zo rond elf uur s-avonds kregen ik het bericht dat mijn arm niet gebroken was, maar wel flink gekneusd. Dat was op dat moment goed nieuws, want met een mitella om mijn arm, een rolstoel vanwege de pijn in mijn knieën en voldoende pijnstillers zou ik een dag later het weekend Oostenrijk wel kunnen overleven.
We vertrokken vrijdagavond tegen zevenen met het plan direct naar de Red Bull Ring door te rijden om daar de volgende dag de derde vrije training en twee uurtjes later de kwalificatie te kunnen volgen. Pas daarna zouden we naar het hotel rijden om te overnachten. Erik kreeg het flink voor zijn kiezen omdat hij de enige was die kon rijden, maar dit wist hij te ondervangen door wat vaker te stoppen en zóveel koffie tot zich te nemen dat ik dacht dat hij een cafeïnevergiftiging zou oplopen. Toen ik hem vertelde dat een teveel aan koffie uitdroging bespoedigde haalde hij zijn schouders op. Maak je geen zorgen pa zei hij, waarna hij achter zich uit een pakket energydrank een blikje opviste en het in recordtijd leegdronk. Ik moet zeggen dat dit me niet helemaal gerust stelde. . .
De rit was grotendeels s-nachts en daardoor ook ontzettend saai. Onze enige afleiding, buiten onze discussies over de F1-teams en kansen voor de rijders, waren rustpauzes bij diverse Raststättes en de tankstations. Maar na uren rijden en voor m’n gevoel een eeuwigheid tegen een bord met de plaatsnaam Regensburg te hebben aangekeken verschenen eindelijk ook enkele Oostenrijkse plaatsnamen waaronder Wenen, Salzburg en Linz (iets later Graz dacht ik) hetgeen een bemoedigende uitwerking had en Erik ertoe bracht het gaspedaal tot op de bodem ingedrukt te houden. Gelukkig duurde diens racemanie niet al te lang en nadat we bij daglicht eindelijk de Oostenrijkse grens waren gepasseerd (nabij Passau) haalden we opgelucht adem. De laatste etappe was aangebroken maar dat viel toch wel tegen, de afstand vanaf Passau naar Spielberg was 250 km en dat betekende dat er toch nog zo’n twee en een half uur te rijden was.
Bestemming bereikt: Terwijl de laatste etappe er bijna opzat viel het me op dat het aantal auto’s met een Nederlands nummerbord zich als het ware vermenigvuldigde. Wat een belangstelling dacht ik, maar dit was nog niets vergeleken met wat we later zouden zien. Eindelijk in Spielberg aangekomen viel me meteen de vorstelijke ligging van het racecircuit op hetgeen verkeersproblemen tot een minimum zou moeten beperken Per slot van rekening werden er zo rond de tweehonderdduizend toeschouwers verwacht. Voor zover als dat wij konden beoordelen was dat inderdaad het geval. Later, op de terugweg, spraken we een Nederlandse F1-fan die alle Europese circuits al had bezocht en die verklaarde dat er geen circuit aan Spielberg kon tippen, ik moet zeggen dat ik hem na dit weekend onvoorwaardelijk geloof! Maar goed, we moesten ‘ergens’ in de omringende weilanden de auto gaan parkeren. Dit laatste bleek geen probleem want op iedere hoek stond wel een in een geel jack gehulde medewerker die ons de juiste richting aanwees, zodat we een klein kwartiertje later de auto op een geweldig uitgebreide parkeerplaats in een weiland konden parkeren.
De magie van een rolstoel: Parkeren bleek geen probleem, maar daarna? Aan mijn valpartij had ik niet alleen een onbruikbare linker arm overgehouden, maar daarnaast liep ik slecht vanwege de pijn in de knie waarop ik terecht was gekomen. Geen nood, midden in het grasland haalde Erik de rolstoel uit de kofferbak, ik erin (arm in mijn mitella) waarna hij naar een parkeerwacht liep om te vertellen dat ik vanwege een recent ongeval niet in staat was naar het circuit te lopen. Enigszins zorgelijk wachtte ik het antwoord af, maar de man was zeer toeschietelijk. Hij pakte zijn telefoon en belde een collega waarna hij ons het goede bericht doorgaf dat we met een shuttle zouden worden opgehaald hetgeen enkele minuten later inderdaad het geval was.
Nu is het zo dat invalide bezoekers een van tevoren aangevraagde kaart moeten tonen, maar daar werd gelukkig niet naar gevraagd! Kennelijk ging de chauffeur er vanuit dat dit al door zijn collega gedaan was. Vervolgens werden wij zo dicht mogelijk bij de tribune afgezet waarna er nog een kort stuk in de rolstoel moest worden afgelegd. Tevens moesten we daar nog een paar posten voorbij, bij de eerste post werd er dan toch naar de invalidenkaart gevraagd, maar na te hebben uitgelegd dat mijn ongeval op donderdagavond had plaatsgevonden en er daardoor geen tijd meer was de kaart aan te vragen werd er niet meer moeilijk gedaan, we mochten de tribune op waar we meteen naar een van de betere plekken (en dus niet naar die van onze tickets) werden gebracht. Ik was met stomheid geslagen, daar waar ik grote problemen verwachtte werden we zeg maar gerust “in de watten gelegdâ€. Blij en tevreden hebben we de rest van de middag zowel de derde vrije training als de kwalificatie voor de race op zondag kunnen volgen. De kwalificatie was om een uur of half vijf afgelopen en Max kwalificeerde zich als vijfde maar door een straf voor de Duitser Vettel mocht hij vanaf de vierde plaats starten. Ziezo, nu snel naar de auto en vervolgens naar ons hotel in Graz.
Waar is de auto? Te midden van de talloze bezoekers duwde Erik me in de rolstoel naar beneden en eenmaal daar keken we elkaar vragend aan, wat nu? Waar stond onze auto en hoe konden we bij de parkeerplaats komen? Na aankomst waren we vergeten te vragen hoe wij aan het eind van de middag weer bij de auto konden komen! Leiden in last en na een official te hebben aangeschoten, die het overigens ook niet wist, volgde er steeds een ander die op zijn beurt navraag ging doen. Na een dik half uur arriveerde er tenslotte een shuttle met chauffeur, die gewapend met de plattegrond van de omgeving ons wel even naar de parkeerplaats zou brengen. Helaas bleek dit een bijzonder lastige opgave omdat wij op onze zoektocht regelmatig tegen het verkeer in moesten rijden. Uiteindelijk bereikten we dan toch de weg die ons naar de goede parkeerplaats zou leiden maar de politieman die op de bewuste kruising het verkeer stond te regelen verleende ons geen toegang omdat die weg smal was en er nog talloze automobilisten uit kwamen rijden. We werden zonder pardon weggestuurd waarop onze chauffeur een rondje Spielberg deed met als resultaat dat we opnieuw bij dezelfde kruising terecht kwamen, maar nu met een andere agent die (jawel) ons toestemming verleende langzaam tegen het verkeer in naar onze parkeerplaats te rijden. Mensen wat waren we blij onze auto weer te zien staan! Ditmaal een stukje niet meer tegen, maar mét het verkeer meerijden en vervolgens snel de 70 km naar ons hotel in Graz afleggen waar we ons eindelijk konden douchen. Vervolgens ging Erik het centrum nog even verkennen maar daarvoor was ik te moe. Ik ben op bed gaan liggen en ik sliep in no time. Zoonlief die naar zeggen drie kwartier later alweer binnen was heb ik in ieder geval niet meer gehoord.
De dag van de race: Redelijk uitgerust zaten we de volgende ochtend zo tegen tienen aan het ontbijt, liever gezegd lopend buffet. We lieten het ons goed smaken waarna we het hotel verlieten om in het centrum van Graz op zoek te gaan naar een pet voor mijzelf, De voorgaande dag was ik behoorlijk verbrand en wilde persé geen zonnesteek oplopen. Iin Graz hebben we niets kunnen vinden maar geen nood, aan het circuit werd, weliswaar tegen woekerprijzen, van alles verkocht. Niet alleen Red Bull petjes maar ook complete racekleding en schaalmodellen van de diverse racewagens dus we besloten niet verder te zoeken maar op ons gemak naar de Red Bull Ring te rijden. We reden weer naar dezelfde parkeerplaats waar zich hetzelfde ritueel als de dag ervoor afspeelde: mitella, rolstoel, vragen en uitleggen. Opnieuw geen problemen waarna we weer keurig netjes werden opgehaald en naar het circuit werden gereden. Ditmaal vergaten we niet om overal en bij iedereen te informeren hoe we na afloop met de rolstoel weer op de parkeerplaats konden komen (een ezel stoot zich nu eenmaal niet aan dezelfde steen). Snel even de Red Bull winkel in en een petje van datzelfde merk gekocht a € 30,= (ik had duurder verwacht). Daarna weer terug voor een kort ritje naar de tribunes (met een shuttle voor gehandicapten) en voor we het wisten zaten we midden in een enorme, oranje gekleurde, arena.
Een presentje van Max: Het gaat te ver om de race te beschrijven. Liefhebbers en/of geïnteresseerden hebben thuis op hun gemak de gehele race voor de beeldbuis kunnen volgen, daarover valt niets te vertellen dat al niet eerder werd gezegd. Wél wil ik graag zeggen dat het een geweldige belevenis is geweest en dat ik blij ben dit feest te hebben meegemaakt. En ja, onze Max heeft zijn team en al zijn fans (waaronder ook wij) een prachtig presentje gegeven door, toch wel enigszins verrassend, dit spektakel winnend af te sluiten!
Nu (dat is alweer a.s. zondag) Silverstone, de grote prijs van Engeland. Het zal voor Max bijzonder moeilijk, zo niet onmogelijk worden ook daar een podiumplek te behalen. Dit Engelse circuit is namelijk uitermate geschikt voor de meest krachtige en snelste wagens uit het veld en en daarbij behoort de Red Bull motor niet. Ze missen de power op de lange rechte stukken waardoor Mercedes en Ferrari op dergelijke circuits veruit favoriet zijn. Misschien dat Honda het Red Bullteam volgend jaar een boost kan geven door ze een veel krachtiger motor te leveren dan dat Renault de afgelopen jaren heeft gedaan?
Hans.
