- Lid geworden
- 2 aug 2016
- Berichten
- 36.591
- Waarderingsscore
- 7.065
- Punten
- 113
- OS
- Windows 11 Professional
- AV
- Microsoft Defender, MBAM & Eset Online
- FW
- Windows Firewall
Lisa stond haar baby af maar kreeg spijt: Hoe had ik zo stom kunnen zijn?
De Telegraaf - Mariëlle Wisse
© Aangeboden door TMG - Telegraaf Media Groep
Jaarlijks kloppen er tientallen vrouwen aan bij Stichting Beschermde Wieg. Vrouwen die ongewenst zwanger zijn en
geen flauw idee hebben bij wie ze moeten aankloppen voor hulp. Lisa* (36) is een van die vrouwen. "Hoe kon ik nou
aan een baby denken als ik al niet eens 'genoeg' had om voor mijn andere kinderen te zorgen?"
Lisa: "Met mijn ex had ik een lastige relatie. In het begin viel het nog mee, maar in de jaren die volgden, betrapte ik
hem steeds vaker op het gebruik van drugs. Als hij had gebruikt, was het geen fijne man. Toch kregen we samen
drie kinderen (inmiddels 14, 12 en 10). En iedere keer hoopte ik dat hij beter zou worden, dat we er samen uit zouden
komen. Want als hij niet onder invloed was, was 'ie de liefde van mijn leven.
In de bijstand
Drie jaar geleden kwam ik tot de conclusie dat het nooit zou veranderen en dat ik - als ik mijzelf en mijn kinderen een
goede toekomst gunde - weg moest wezen. Ik nam de moeilijke, maar zeer nodige beslissing om met mijn kinderen
ergens anders te gaan wonen.
Rondkomen was lastig, want omdat ik in de relatie thuisbleef om voor de kinderen te zorgen, had ik geen eigen inkomen.
We belandden in de bijstand en konden niet zonder de hulp van vrienden en familie. Maar we waren gelukkig.
Geen anticonceptie
Er leek een last van de kinderen hun schouders te zijn gevallen en ik veranderde langzaamaan in de vrolijke, ondernemende
Lisa die ik diep vanbinnen altijd al was. Op den duur viel alles op zijn plek en konden we eindelijk gaan genieten.
Dat deed ik: ik leerde een leuke man kennen en na een gezellige avond belandden we in bed. We gebruikten - hoe stom ook -
geen anticonceptie en tot mijn grote schrik ontdekte ik niet lang daarna dat ik zwanger was. De vader had ik na die ene keer
nooit meer gezien en toen ik het hem vertelde, was hij duidelijk: hij wilde er niets mee te maken hebben.
Geheim
Ik stortte in. Leek ik eindelijk mijn leven als single moeder op de rit te hebben, gebeurde dit! Ik was bang dat ik een kindje zowel
op financieel als op emotioneel gebied niet zou kunnen geven wat het nodig had. Daarnaast was ik bang wat anderen van mij
zouden vinden. Hoe kon ik nou aan een baby denken als ik al niet eens 'genoeg' had om voor mijn andere kinderen te zorgen?!
Ik besloot de zwangerschap voorlopig geheim te houden. Na een tijdje ging ik daar zelf ook in geloven en vergat ik bijna dat er
een kindje in mijn buik groeide. Dat was niet moeilijk: mijn kleding paste nog en ik voelde me in niets echt 'anders'. Pas toen ik
het kindje voor het eerst voelde schoppen, werd het opgerakeld.
Abortus
Ik raakte in paniek. Was moest ik doen? Tijdens een rondje Google kwam ik Stichting Beschermde Wieg tegen. Ik kon ze gewoon
appen, waardoor het veel laagdrempeliger was dan bellen of daadwerkelijk ergens op gesprek gaan.
Ze hielpen mij een afspraak bij het ziekenhuis te maken. Ik ging erheen voor een abortus, maar ik bleek al 24 weken zwanger te zijn.
Het was als een droom die in duigen viel. Met een abortus zou alles opgelost zijn geweest. Nu zat er niets anders op dan de
zwangerschap uit te dragen. Samen met Beschermde Wieg stelde ik een plan op: mijn kindje zou na de geboorte worden
opgegeven voor adoptie.
Adoptie
Misschien hadden mensen wel zo hun vermoedens, maar ik heb nooit tegen iemand gezegd dat ik zwanger was. Zelfs niet toen ik in
het ziekenhuis lag om te worden ingeleid. De maatschappelijk werkster belde mijn ouders om te zeggen dat ik een infectie had
opgelopen en mijn werk kreeg een brief met diezelfde info.
En toen werd Sanne geboren. Van tevoren had ik bedacht dat ik haar niet wilde zien omdat dat het alleen maar moeilijker zou maken,
maar ik kon het niet laten. En... het was liefde op het eerste gezicht! Toch bleef ik bij mijn eerdere besluit. Het was het beste voor haar
om op te groeien in een gezin dat genoeg aandacht voor haar had en de financiële middelen om haar alles te kunnen geven.
Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit nam.
Verbaasd
Eenmaal thuis pakte ik het gewone leven weer op, ik moest dóór. Dat hield ik twee dagen vol, daarna brak ik. Ik kon niets anders dan
oncontroleerbaar huilen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Weer nam ik contact op met Beschermde Wieg, dit keer om terug te komen
op mijn beslissing.
Wat daarna volgde, waren tien hele zware dagen. Ik mocht Sanne opzoeken, maar niet mee naar huis nemen. Beschermde Wieg zorgde
intussen voor een volledige baby-uitzet, zodat ik er in ieder geval klaar voor was mócht het zover zijn. En natuurlijk moest iedereen
worden ingelicht. Ik begon bij de kinderen. Ze waren verbaasd, maar ook zij vielen als een blok voor Sanne: zij was hún zusje.
Gehersenspoeld
Met lood in mijn schoenen gingen we daarna naar mijn ouders. Ik was bang dat ze me nooit meer zouden willen zien, maar ze reageerden
anders dan ik had verwacht. Ze waren weliswaar boos en teleurgesteld, maar vooral omdat ik niets had gezegd. Ik ben hun dochter, ze
zouden me nooit laten vallen. Achteraf had ik dat natuurlijk moeten weten, maar ik had mezelf als het ware gehersenspoeld: ik was ervan
overtuigd dat iedereen me in de steek zou laten.
Na tien dagen en een heleboel gesprekken - ze moesten natuurlijk zeker zijn dat Sanne goed terecht zou komen - kreeg ik groen licht.
Ik mocht mijn dochter ophalen bij het pleeggezin (van daaruit zou Sanne naar haar adoptiegezin zijn gegaan, red.)!
Dat moment zal ik nooit vergeten. Bij thuiskomst zette ik haar in de MaxiCosi op tafel en heb ik eerst een hele tijd naar haar zitten staren.
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe had ik ooit aan abortus of adoptie kunnen denken?
Oogappeltje
Inmiddels zijn we een jaar verder en doet Sanne het uitstekend. Ze past perfect binnen ons gezin en ook al is het financieel soms zwaar,
we redden het. Natuurlijk zijn er dagen bij waarop ik blij ben als ze eindelijk in bed ligt, maar ook die dagen zou ik voor geen goud willen missen.
Als ik de adoptie had doorgezet, was ik nooit meer dezelfde geweest. Ik was op de automatische piloot voor mijn drie andere kinderen
blijven zorgen, maar had Sanne nooit kunnen loslaten. Ik ben gek op al mijn kinderen, maar Sanne is mijn oogappeltje. Iedereen die aan
haar komt, sloop ik."
*Vanwege de gevoeligheid van dit verhaal en de privacy van de vier kinderen, zijn de namen in dit verhaal gefingeerd.
De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Bron: Lisa stond haar baby af maar kreeg spijt: Hoe had ik zo stom kunnen zijn?
De Telegraaf - Mariëlle Wisse
© Aangeboden door TMG - Telegraaf Media Groep
Jaarlijks kloppen er tientallen vrouwen aan bij Stichting Beschermde Wieg. Vrouwen die ongewenst zwanger zijn en
geen flauw idee hebben bij wie ze moeten aankloppen voor hulp. Lisa* (36) is een van die vrouwen. "Hoe kon ik nou
aan een baby denken als ik al niet eens 'genoeg' had om voor mijn andere kinderen te zorgen?"
Lisa: "Met mijn ex had ik een lastige relatie. In het begin viel het nog mee, maar in de jaren die volgden, betrapte ik
hem steeds vaker op het gebruik van drugs. Als hij had gebruikt, was het geen fijne man. Toch kregen we samen
drie kinderen (inmiddels 14, 12 en 10). En iedere keer hoopte ik dat hij beter zou worden, dat we er samen uit zouden
komen. Want als hij niet onder invloed was, was 'ie de liefde van mijn leven.
In de bijstand
Drie jaar geleden kwam ik tot de conclusie dat het nooit zou veranderen en dat ik - als ik mijzelf en mijn kinderen een
goede toekomst gunde - weg moest wezen. Ik nam de moeilijke, maar zeer nodige beslissing om met mijn kinderen
ergens anders te gaan wonen.
Rondkomen was lastig, want omdat ik in de relatie thuisbleef om voor de kinderen te zorgen, had ik geen eigen inkomen.
We belandden in de bijstand en konden niet zonder de hulp van vrienden en familie. Maar we waren gelukkig.
Geen anticonceptie
Er leek een last van de kinderen hun schouders te zijn gevallen en ik veranderde langzaamaan in de vrolijke, ondernemende
Lisa die ik diep vanbinnen altijd al was. Op den duur viel alles op zijn plek en konden we eindelijk gaan genieten.
Dat deed ik: ik leerde een leuke man kennen en na een gezellige avond belandden we in bed. We gebruikten - hoe stom ook -
geen anticonceptie en tot mijn grote schrik ontdekte ik niet lang daarna dat ik zwanger was. De vader had ik na die ene keer
nooit meer gezien en toen ik het hem vertelde, was hij duidelijk: hij wilde er niets mee te maken hebben.
Geheim
Ik stortte in. Leek ik eindelijk mijn leven als single moeder op de rit te hebben, gebeurde dit! Ik was bang dat ik een kindje zowel
op financieel als op emotioneel gebied niet zou kunnen geven wat het nodig had. Daarnaast was ik bang wat anderen van mij
zouden vinden. Hoe kon ik nou aan een baby denken als ik al niet eens 'genoeg' had om voor mijn andere kinderen te zorgen?!
Ik besloot de zwangerschap voorlopig geheim te houden. Na een tijdje ging ik daar zelf ook in geloven en vergat ik bijna dat er
een kindje in mijn buik groeide. Dat was niet moeilijk: mijn kleding paste nog en ik voelde me in niets echt 'anders'. Pas toen ik
het kindje voor het eerst voelde schoppen, werd het opgerakeld.
Abortus
Ik raakte in paniek. Was moest ik doen? Tijdens een rondje Google kwam ik Stichting Beschermde Wieg tegen. Ik kon ze gewoon
appen, waardoor het veel laagdrempeliger was dan bellen of daadwerkelijk ergens op gesprek gaan.
Ze hielpen mij een afspraak bij het ziekenhuis te maken. Ik ging erheen voor een abortus, maar ik bleek al 24 weken zwanger te zijn.
Het was als een droom die in duigen viel. Met een abortus zou alles opgelost zijn geweest. Nu zat er niets anders op dan de
zwangerschap uit te dragen. Samen met Beschermde Wieg stelde ik een plan op: mijn kindje zou na de geboorte worden
opgegeven voor adoptie.
Adoptie
Misschien hadden mensen wel zo hun vermoedens, maar ik heb nooit tegen iemand gezegd dat ik zwanger was. Zelfs niet toen ik in
het ziekenhuis lag om te worden ingeleid. De maatschappelijk werkster belde mijn ouders om te zeggen dat ik een infectie had
opgelopen en mijn werk kreeg een brief met diezelfde info.
En toen werd Sanne geboren. Van tevoren had ik bedacht dat ik haar niet wilde zien omdat dat het alleen maar moeilijker zou maken,
maar ik kon het niet laten. En... het was liefde op het eerste gezicht! Toch bleef ik bij mijn eerdere besluit. Het was het beste voor haar
om op te groeien in een gezin dat genoeg aandacht voor haar had en de financiële middelen om haar alles te kunnen geven.
Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit nam.
Verbaasd
Eenmaal thuis pakte ik het gewone leven weer op, ik moest dóór. Dat hield ik twee dagen vol, daarna brak ik. Ik kon niets anders dan
oncontroleerbaar huilen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Weer nam ik contact op met Beschermde Wieg, dit keer om terug te komen
op mijn beslissing.
Wat daarna volgde, waren tien hele zware dagen. Ik mocht Sanne opzoeken, maar niet mee naar huis nemen. Beschermde Wieg zorgde
intussen voor een volledige baby-uitzet, zodat ik er in ieder geval klaar voor was mócht het zover zijn. En natuurlijk moest iedereen
worden ingelicht. Ik begon bij de kinderen. Ze waren verbaasd, maar ook zij vielen als een blok voor Sanne: zij was hún zusje.
Gehersenspoeld
Met lood in mijn schoenen gingen we daarna naar mijn ouders. Ik was bang dat ze me nooit meer zouden willen zien, maar ze reageerden
anders dan ik had verwacht. Ze waren weliswaar boos en teleurgesteld, maar vooral omdat ik niets had gezegd. Ik ben hun dochter, ze
zouden me nooit laten vallen. Achteraf had ik dat natuurlijk moeten weten, maar ik had mezelf als het ware gehersenspoeld: ik was ervan
overtuigd dat iedereen me in de steek zou laten.
Na tien dagen en een heleboel gesprekken - ze moesten natuurlijk zeker zijn dat Sanne goed terecht zou komen - kreeg ik groen licht.
Ik mocht mijn dochter ophalen bij het pleeggezin (van daaruit zou Sanne naar haar adoptiegezin zijn gegaan, red.)!
Dat moment zal ik nooit vergeten. Bij thuiskomst zette ik haar in de MaxiCosi op tafel en heb ik eerst een hele tijd naar haar zitten staren.
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe had ik ooit aan abortus of adoptie kunnen denken?
Oogappeltje
Inmiddels zijn we een jaar verder en doet Sanne het uitstekend. Ze past perfect binnen ons gezin en ook al is het financieel soms zwaar,
we redden het. Natuurlijk zijn er dagen bij waarop ik blij ben als ze eindelijk in bed ligt, maar ook die dagen zou ik voor geen goud willen missen.
Als ik de adoptie had doorgezet, was ik nooit meer dezelfde geweest. Ik was op de automatische piloot voor mijn drie andere kinderen
blijven zorgen, maar had Sanne nooit kunnen loslaten. Ik ben gek op al mijn kinderen, maar Sanne is mijn oogappeltje. Iedereen die aan
haar komt, sloop ik."
*Vanwege de gevoeligheid van dit verhaal en de privacy van de vier kinderen, zijn de namen in dit verhaal gefingeerd.
De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Bron: Lisa stond haar baby af maar kreeg spijt: Hoe had ik zo stom kunnen zijn?