Waarom wil ik dit soort dingen nu niet lezen, niet weten? Toch een struisvogel in mijn stamboom?
Ja, het is vast dom om je ogen er voor te sluiten, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar: het zal je kind maar wezen wat daar in zo'n konvooi zit!
En ja, dat konvooi heeft waarschijnlijk al meerdere moeders verdriet gedaan, dat besef ik heel goed. En dus neem ik die moeders van die kinderen meteen even mee in mijn gedachten.
Want voor mij zijn al die militairen, van wat voor richting dan ook, gewoon iemands zoon en niemand praat me aan dat die moeders nu staan te jubelen en al die maagden voor zich zien! En er is ook vast geen moeder die dan maar haar hoofd in het zand steekt en denkt: ik ben een struisvogel!